Hoe kunnen nieuwe ontwikkelingen op het gebied van cognitieve training de menselijke prestaties verbeteren?

Ik ben het grootste deel van mijn leven bezig geweest met het spel van menselijke prestaties, en de zoektocht om dit te begrijpen is een passie geweest die tientallen jaren van mijn eigen ontwikkeling als coach in beslag heeft genomen. Ik had altijd cognitieve basisoefeningen geïntegreerd in trainingsregimes, maar het was eigenlijk nadat ik bij Manchester United kwam dat het duidelijk werd dat vaardigheden die tussen de oren kwamen het verschil maakten tussen topspelers en echt geweldige spelers. Wat mij verbaasde was hoe weinig er beschikbaar was om de cognitieve componenten van prestatie constructief te trainen. Ik had het geluk dat ik financiering kreeg om nieuwe technologieën te onderzoeken, dus reisde ik naar de Universiteit van Montreal om NeuroTracker te onderzoeken, toen het nog maar een laboratoriumtechnologie was waartoe slechts een handvol Canadese Olympiërs toegang had. Nadat ik een groot aantal professionele atleten ruim 10.000 NeuroTracker-sessies heb laten doorlopen, heb ik zeker niet achterom gekeken – het maakt deel uit van alle coaching die ik doe.

Onderweg zijn er veel dingen geëvolueerd. Een belangrijke openbaring was dat je leerde dat je de cognitieve drempel van een atleet kon vinden, maar dat je, als hij goed geconditioneerd was, complexe dubbeltaken kon toevoegen en dat hij die kon aanpassen, en soms zelfs nog beter presteerde. Als je aan werkelijk uitzonderlijke prestaties denkt, is er altijd sprake van dynamische complexiteit en cognitieve overbelasting. Het overschrijden van die grenzen levert een definitief concurrentievoordeel op. Dus in eenvoudige bewoordingen is een groot deel van mijn coaching geëvolueerd om atleten vaardighedenrelevante oefeningen te laten uitvoeren terwijl ze onder steeds grotere cognitieve belasting staan. Het is geenszins een allesomvattende aanpak; de finesse ontstaat in de eerste plaats door cognitieve en fysieke processen op een fundamenteel niveau te isoleren en te trainen, en vervolgens pas door complexiteit toe te voegen wanneer de atleet er klaar voor is. Anders krijg je geen leer, alleen maar lawaai.

Ik heb Elite Lab een aantal jaren geleden opgericht, zodat ik vanaf de grond af aan een sportschool kon bouwen waarin deze methodologie centraal stond. Het omvat het integreren van veel cognitieve trainingstechnologieën en ook basisuitrusting zoals pads, lichtschakelaars en zelfs laserpointers. Wanneer je ze in combinaties integreert, kun je het doel bereiken om een ​​atleet onder druk te zetten met een zeer flexibel moeilijkheidsspectrum – en dat is van cruciaal belang. Een voorbeeld van het verschil dat dit kan maken is het gespecialiseerde programma dat we met Aaron Cook in Taekwondo hebben gevolgd. Hij kwam naar mij toe zonder de voorsprong in de competitie, maar reageerde snel en verbazingwekkend goed op de training. Dit werd voor mij bevestigd toen hij de wereldkampioen in zijn gewichtsklasse knock-out sloeg met een ronde huistrap, iets wat zelden haalbaar is in deze sport. Sindsdien heeft hij niet meer achterom gekeken en gaat hij op jacht naar goud in Rio, waarbij hij als favoriet binnenkomt.

Ik denk dat dit nog maar het begin is; technologieën evolueren snel, net als de wetenschap van prestaties. 10 jaar geleden waren kracht en conditie een vrij nieuw idee in het voetbal, nu is het de basis van de training van elk team. Ik ben er vrij zeker van dat we een grotere revolutie zien op het gebied van de cognitieve dimensie.

‍