De hele ervaring van voetbal begrijpen

Voetbal, of voetbal zoals de meeste landen het noemen, is een prachtig spel. Het is de populairste sport ter wereld en wordt door miljoenen mensen bekeken en beoefend, waardoor culturele verbindingen over de hele planeet ontstaan. Als voormalig profspeler voor West Ham United en specialist op het gebied van menselijk gedrag, geloof ik echt dat we sport nodig hebben als een belichaamde uitdrukking en om de hele ervaring van presteren te begrijpen.

Hier zie ik twee belangrijke uitdagingen voor het moderne spel. Ten eerste is er de psychologische dimensie. Sporten zoals voetbal brengen misschien roem en fortuin met zich mee, maar verrassend genoeg brengen ze ook veel druk met zich mee die het mentale welzijn van een atleet daadwerkelijk kan schaden. Ten tweede is er de fascinerende dimensie van mentale prestaties. Geweldige spelers beschikken over metavaardigheden die verder gaan dan het fysieke. Atleten moeten deze aanscherpen en benutten om het spel onder de knie te krijgen.

Hier zal ik ingaan op beide dimensies.

De druk van het spel

We laten in het voetbal dingen gebeuren die we nergens anders niet zouden laten gebeuren. Om de een of andere reden bestaat er een misverstand dat we niet voor het mentale welzijn van spelers hoeven te zorgen. De waarheid is het tegenovergestelde. In de sport moeten we bewuster zijn, zowel ten opzichte van de spelers, coaches, staf als managers. Er is meer dan alleen de sport.

Er is een echte behoefte om je bewust te zijn van het psychologische perspectief, niet alleen voor de prestaties, maar om van het spel te houden, in plaats van bang te zijn voor de druk die het met zich mee kan brengen. Spelers hebben moeite om zichzelf vanuit een menselijk perspectief te bekijken, gevangen in een bubbel. Voetbal wordt iets wat ze doen en niet langer iets waarmee ze verbonden zijn.

Het is ook niet gemakkelijk met het publiek of zelfs fans. In het hedendaagse spel worden spelers simpelweg gelabeld op basis van hun salaris, in plaats van wie ze zijn in termen van hun hart en geest. Professionals die hun leven aan hun sportcarrière wijden, worden van de ene op de andere dag het slachtoffer van zelfs de meest irrelevante zaken in de media.

In Groot-Brittannië komen de spelers die dit maken meestal uit de binnensteden. Ik ben opgegroeid met de straatcultuur en denk dat psychologie de reden is waarom dit het geval is – voetballers moeten verrassend sterk zijn om de druk van een succesvolle carrière te overleven.

De uitdagingen van de clubcultuur

Coaches hebben een grote invloed op spelers, maar coachen is een kunst die moeilijk onder de knie te krijgen is. In de EPL moeten teams de realiteit onder ogen zien dat volgend seizoen misschien een nieuwe manager betekent, evenals al het nieuwe personeel dat ze met zich meebrengen. Het team kan ook op elk moment nieuw talent inkopen en in een handomdraai een voetballer verkopen die al jaren voor de club speelt. De commerciële kant van het spel verspreidt zich onvermijdelijk in de coachingcultuur van de club. Wat ik heb geleerd, is dat clubs de neiging moeten overwinnen om verdeeldheid te creëren tussen het personeel en de atleten die ze begeleiden.

Om een ​​idee te geven: er is een trend bij clubs om de oefenterreinen van het eerste elftal te scheiden van de oefenterreinen van de jongere spelers. Opkomende spelers missen dan de inspiratie en het onderwijs dat de topspelers doorgeven. Dat is dus een voorbeeld van het onderschatten van de kracht van de clubcultuur om het talent van morgen naar voren te brengen.

Coaches zijn uiteraard belangrijk voor spelers, maar eigenlijk zijn ouders ook ongelooflijk belangrijk tijdens de cruciale ontwikkelingsjaren tot en met hun tienerjaren. Helaas hebben ze de neiging veel vertrouwen in de club te stellen en realiseren ze zich niet dat professionele teams in de eerste plaats een bedrijf zijn. Ze hebben niet altijd het beste belang voor hun spelers.

Het goed krijgen

Sir Alex Ferguson was een voorbeeld van sportief leiderschap. Dit was een man die spelers die ook natuurlijke leiders waren, echt kon betrekken en hun capaciteiten kon benutten om de rest van het team te inspireren. Echt speciale spelers kunnen een goede verstandhouding opbouwen op sociaal niveau en de ware geest naar voren brengen van waar het spel over zou moeten gaan.

Ook al pasten sterren van wereldklasse als Cristiano Ronaldo niet bij de stijl van Sir Alex Ferguson, hij was flexibel genoeg om zijn gedrag aan te passen aan de behoeften van zijn team, door middel van generatiewissels. Hij luisterde ook en maakte contact met spelers, die zelf veel ervaring en kennis hebben, die ze kunnen delen om hun coaches te helpen beter te worden in wat ze moeten doen.

Waarschijnlijk het belangrijkste aan Sir Alex Ferguson was dat hij spelers kon laten geloven in de filosofie van de clubcultuur en deze kon belichamen. Na een wedstrijd spraken de spelers over de club als een persoon of een familie. Zo bevorder je echt geweldige spelersrelaties.

Uit mijn eigen ervaring met het werken met profvoetballers als adviseur, en uit diepgaande gesprekken met een overvloed aan voetbalsterren, heb ik ontdekt dat alles moet voortkomen uit het respecteren van spelers. Dit is vooral belangrijk bij jeugdspelers: zodra ze je kunnen vertrouwen, kunnen ze door jou worden begeleid. Uiteindelijk moet een geweldig team een ​​band opbouwen.

De onuitgesproken dimensie van prestaties

De EPL staat bekend als de beste voetbalcompetitie ter wereld op het gebied van entertainment. Als je het opsplitst, is er een kleine groep elitespelers in de Premier League die zich van de rest onderscheiden. De rest is fysiek net zo capabel, maar beschikt niet over de mentale voorsprong die hen naar het hoogste niveau brengt. Het is wat er in hun hoofd omgaat dat uiteindelijk van fundamenteel belang is.

Eerst moet een speler een enorme hoeveelheid visuele informatie verwerken, en elke halve seconde moeten ze deze beelden in hun hoofd construeren en vervolgens de beelden verwijderen die niet belangrijk zijn. Vervolgens moeten ze zaken evalueren als de bewegingssnelheid van de spelers, de balbaan die naar hen toe komt, welke voet ze gaan gebruiken om de bal te besturen, welke kant van de voet en hoeveel aanrakingen ze zullen gebruiken. En dit alles moet je op wedstrijdtempo ervaren.

Nu, na die halve seconde, is de scène veranderd, dus moeten ze dat proces opnieuw doorlopen. In de EPL wordt het spel steeds sneller en daardoor zijn de spelers in het spel van vandaag technisch gezien een stuk beter dan vroeger. Ze moeten gewoon op dit mentale niveau kunnen concurreren.

Wat ik niet begrijp, is waarom we niet praten over deze hele dimensie van prestatie, of zelfs maar de spelers laten begrijpen wat de waarde is van wat er in hun hoofd omgaat. Nu weten alle coaches dat besluitvorming cruciaal is. Dat gezegd hebbende, kan ik je uit de eerste hand vertellen dat het enige advies dat ik als professional zou krijgen een coach aan de zijlijn van een wedstrijd was die schreeuwde: 'Beslissingen nemen!' De ontbrekende kloof is het onderwijzen en leren van deze vaardigheden die tussen de oren zitten.

Onbewuste competentie

Als je naar subliem voetbal kijkt, zie je een virtuele telepathie tussen spelers. Ze weten precies hoe iemand beweegt en kunnen voorspellen wat ze van plan zijn voordat het gebeurt. Een deel hiervan gaat over het rekening houden met teamgenoten. Maar meer nog, er moet sprake zijn van automatisering en een staat van flow.

Dit is wat ik 'onbewuste competentie' noem - waarbij spelers kunnen vertrouwen op hun fysieke vaardigheden, situationeel bewustzijn en besluitvorming, zonder dat ze ergens over hoeven na te denken. Er is simpelweg niet genoeg tijd.

Sommige grote spelers verwerven onbewuste competentie door hun natuurlijke capaciteiten, toewijding aan zelfontwikkeling en hard werken. Voor de rest lijkt het een mysterie, maar dat is het in feite niet. Er zijn manieren om dit ingrediënt van succes te ontwikkelen en deze moeten door coaches worden aangeleerd. Om te beginnen zijn er een aantal geweldige technologieën voor mentale training die teams nu kunnen toepassen.

Ik heb bijvoorbeeld onlangs een blog met een zij-aan-zij video van EPL-ster Pierre Aubameyang en mijzelf die allebei NeuroTracker . Toen ik het voor het eerst probeerde, was de waarde voor sport voor mij meteen duidelijk. Dit is een hulpmiddel dat iedereen kan gebruiken om snel de verwerkingssnelheid en de nauwkeurigheid van de besluitvorming te verbeteren. Ik heb zelfs de uitvinder Professor Faubert geïnterviewd om de methodologie en wetenschap van deze NeuroTracker in mijn boek Soccology .

Coaches zelf moeten zich eerst verdiepen in de cognitieve leerkant van voetbal, en de echte waarde gaan inzien van hoe het conditioneren van spelers op mentaal niveau hen daadwerkelijk kan transformeren. Maar ook kunnen atleten het initiatief nemen om hun eigen cognitieve ontwikkelingspad te volgen.

Ik heb onlangs Soccology met als doel atleten, coaches en zelfs ouders te ondersteunen, om de hele ervaring van sportprestaties vanuit het perspectief van voetbal te helpen begrijpen.

‍