Welkom bij de onderzoeks- en strategiediensten in het snelle tempo van vandaag.
Heb je je ooit afgevraagd waarom je instinctief over je hoofd wrijft nadat je ertegen hebt gestoten? Waarom schud je je hand nadat je hem hebt verbrand? Waarom strelen je ouders je knie nadat je gevallen bent?
Of waarom zou het op de een of andere manier goed voelen?
Naast erkende functies zoals cognitie, beweging en zintuiglijke waarneming, hebben onze hersenen een ongelooflijke verborgen capaciteit: het vermogen om nuttige mechanismen in te zetten die buiten ons bewustzijn opereren. De eerder genoemde secundaire reacties op pijn – wrijven, snel bewegen en strelen – zijn geen insecten, maar kenmerken van ons geëvolueerde zenuwstelsel. Om deze reacties te begrijpen, moeten we beginnen met het begrijpen van hun oorzaak en werkingsmechanisme.
Overal in onze huid en diepe weefsels hebben we verschillende structuren die reageren op verschillende soorten stimuli. Sommigen reageren op aanraking, anderen op proprioceptie en anderen op schadelijke of schadelijke prikkels. Dit worden nociceptoren genoemd en ze worden geactiveerd door de presentatie van verschillende stimuli – extreme temperaturen, intense druk, intense chemicaliën – en daarom kunnen verschillende dingen in de omgeving ons pijn doen voelen.
Maar de simpele activering van deze nociceptoren is niet voldoende om de perceptie van pijn te veroorzaken. Zoals Descartes voor het eerst beweerde , wordt pijn waargenomen door de hersenen. Signalen moeten de hersenen bereiken om gevoeld te worden. Voor schadelijke signalen zijn twee transportmodi mogelijk: ze kunnen zich door de snellere Aδ-axonen (5 tot 30 m/s) of de langzamere C-axonen (minder dan 1,0 m/s) verplaatsen. Er wordt aangenomen dat beide axonen een kleine diameter hebben en langzamer zijn dan andere grotere vezels bij het geleiden van signalen.
Via deze vezels wordt het signaal doorgegeven aan de hersenen. Maar bij een vaste directe lijnverbinding gebeurt dit niet. Het is een veel complexer en dynamischer proces waarbij modulatie betrokken is.
Voordat ze naar de hersenen worden gestuurd, stoppen de signalen bij het ruggenmerg. Deze estafette herbergt een centraal idee dat in 1965 door Ronald Melzack en Patrick Wall werd voorgesteld en dat een revolutie teweeg zou brengen in het pijnonderzoek: de Gate Control Theory of Pain . Deze theorie suggereert dat het ruggenmerg een neurologische ‘poort’ bevat die pijnsignalen naar de hersenen kan laten doorgaan (de poort openen) of deze kan blokkeren (de poort sluiten).
In het ruggenmerg onderdrukken kleine vezels die pijnsignalen transporteren de remcellen (remmende interneuronen), die normaal gesproken de transmissiecellen controleren die verantwoordelijk zijn voor het verzenden van pijnsignalen naar de hersenen. Wanneer deze remcellen worden geremd, worden de transmissiecellen actiever, waardoor pijnsignalen de hersenen kunnen bereiken. Dit heet het openen van de poort. Aan de andere kant activeren grote vezels, die niet-schadelijke signalen zoals aanraking of beweging transporteren, de remcellen, waardoor de activiteit van transmissiecellen wordt verminderd en wordt voorkomen dat pijnsignalen de hersenen bereiken. Dit heet het sluiten van de poort.
Met andere woorden: kleine vezels verhogen de activiteit van transmissiecellen en pijnsignalen, terwijl grote vezels de activiteit van deze cellen verminderen, waardoor pijnsignalen worden geblokkeerd. Wanneer beide vezeltypen tegelijkertijd actief zijn, hebben ze tegengestelde effecten op de pijnoverdracht. Door het sluiten van de poort zullen de pijnsignalen die naar het centrale zenuwstelsel gaan, afnemen of verdwijnen, waardoor pijn minder of helemaal niet wordt waargenomen.
Wrijven, snel bewegen en strelen zijn dus geen nutteloze reacties die we hebben. Ze activeren grote vezels die de poort op pijnsignalen sluiten.
Deze revolutionaire theorie wordt beschouwd als de verklaring van enkele hedendaagse pijntherapieën, zoals Transcutane Elektrische Zenuwstimulatie (TENS) of acupunctuur.
TENS maakt gebruik van elektrische stromen van laag niveau die op de huid worden aangebracht om pijn te verlichten. Hoewel de exacte mechanismen onduidelijk zijn, is het idee dat TENS grotere zenuwvezels activeert die ‘de poort sluiten’ op pijnsignalen van kleinere zenuwvezels, waardoor ze de hersenen niet kunnen bereiken – precies zoals de poortcontroletheorie suggereert.
Acupunctuur zou op dezelfde manier kunnen werken. Wanneer naalden op specifieke punten op het lichaam worden geplaatst, wordt verondersteld dat ze deze grotere zenuwvezels stimuleren, waardoor de poort weer wordt gesloten.
Welkom bij de onderzoeks- en strategiediensten in het snelle tempo van vandaag.
Ontdek hoe een Spaanse professional op het gebied van menselijke prestaties NeuroTracker naar een hoger niveau tilt.
Bekijk een van de belangrijkste opinieleiders van NeuroTracker die werkzaam is in de geestelijke gezondheidszorg.
Lees meer over het verhaal van een arts die geavanceerde ADHD-therapieën ontwikkelt op basis van de problemen binnen haar eigen familie.
Het #1 meest wetenschappelijk gevalideerde cognitieve trainingssysteem ter wereld. Gebouwd op 20 jaar neurowetenschappelijk onderzoek door toonaangevende autoriteiten in hun vakgebied. Verbeter uw hersenen en prestaties.
