3 redenen waarom de hersenen alles in de sport bepalen

Als sportgeneeskundig onderzoeker, klinisch beoefenaar en prestatiespecialist heb ik de afgelopen tien jaar geprobeerd de grenzen te begrijpen en te verleggen van hoe we atleten optimaal kunnen conditioneren en rehabiliteren. Een overkoepelende conclusie die ik heb getrokken is dat de neurowetenschappen en de moderne opkomst van sportneurotechnologieën veel te bieden hebben, en al zeer valide manieren hebben opgeleverd om sport naar een hoger niveau te tillen. Toch is de grootste uitdaging voor hun succes nog steeds een gebrek aan begrip dat de hersenen alles in het lichaam regeren. Hier zal ik drie hoeksteenverklaringen bespreken en uitleggen waarom dit eenvoudige paradigma de sportwereld zoveel te bieden heeft, en vervolgens bespreken waar dit toe leidt.

1. De hersenen beheersen alles in het lichaam

Het klinkt als een gewaagde uitspraak, maar het feit dat de hersenen en het centrale zenuwstelsel alles in het lichaam besturen, is eigenlijk een elementaire conclusie. Het immuunsysteem, het autonome systeem, het endocriene systeem, sensorische systemen inclusief perceptuele processen zoals proprioceptie, thermoceptie en nociceptie, worden allemaal geleid door ons biologische supercomputernetwerk van neuronen. Alleen al in de hersenen zijn er tussen de 75 en 125 miljard neuronen , wat vervolgens zijn bereik uitbreidt naar elk deel van het lichaam over 90.000 mijl aan zenuwen , ook samengesteld uit neuronen.

Het centrale en perifere zenuwstelsel lijken eigenlijk meer op een verlengstuk van de hersenen, een beetje zoals de wortels van een boom. In sommige gevallen zijn deze verbindingen heel direct; afzonderlijke neuronen vormen bijvoorbeeld zenuwbundels van de hersenen tot aan de voeten met het oog op snelle reacties. Dus als je voorover buigt om je tenen aan te raken, is de pijn die je voelt letterlijk individuele neuronen die de hele lengte van je lichaam bestrijken terwijl ze worden uitgerekt. Zelfs terwijl u slaapt, werken uw hersenen hard om uw spijsverteringsstelsel te reguleren.

Omdat neuronen net als transistors aan/uit-verwerkingseenheden zijn, functioneert het menselijk lichaam in wezen als een computer, die voortdurend biologische informatie verwerkt. Zonder deze neuronale berekeningen stopt alles. De belangrijkste conclusie is dat om fysieke processen goed te kunnen begrijpen, we ze moeten begrijpen vanuit een systeemperspectief waarin alles, tot op zekere hoogte, wordt gereguleerd door de hersenen en hun innerverende zenuwstelsels.

2. De hersenen zijn een cruciale factor bij het voorspellen van letselrisico

Traditioneel wordt aangenomen dat lichamelijk letsel meestal een lichamelijke oorzaak heeft, bijvoorbeeld als gevolg van bepaalde spier- of gewrichtszwakheden die niet in staat zijn de eisen van bepaalde oefeningen te weerstaan. Als zodanig is de revalidatie bijna uitsluitend gericht geweest op het opbouwen van deze fysieke systemen om beter aan dergelijke eisen te kunnen voldoen. Natuurlijk is deze benadering geldig, maar het is niet het hele plaatje.

Onderzoek uitgevoerd door professor Faubert onderzocht of VKB-letsels, die doorgaans aan zichzelf worden toegebracht als gevolg van stoornissen in de motorische coördinatie, kunnen worden beïnvloed door de cognitieve toestand van atleten. Om dit te doen, werden atleten getest op sprongsequenties, en ook op dezelfde sprongsequenties tijdens het uitvoeren van NeuroTracker om de cognitieve belasting van daadwerkelijke sportprestaties te simuleren. Krachtplaat- en bewegingsregistratieanalyse onthulden dat,

''...de heup- en kniekinematica veranderden aanzienlijk tijdens het springen met NeuroTracker, vergeleken met alleen springen. Concreet was het grootste effect een verandering in de abductiehoek van de knie, resulterend in een verhoogde belasting van de VKB bij 60% van de deelnemers. Onze bevindingen suggereren dat sommige mensen gevoeliger zijn voor dit soort verwondingen dan anderen. Het suggereert ook dat het gebruik van NeuroTracker tijdens het uitvoeren van bepaalde springoefeningen een geldige methode kan zijn om deze mensen te identificeren.''

In wezen ontdekte deze studie dat wanneer de hersenen een lage cognitieve belasting hebben, er geen VKB-risico was voor de deelnemers, maar als daar de mentale eisen in verband met competitie aan worden toegevoegd, waren velen vatbaar voor blessures. Hierdoor worden hersenfuncties geïsoleerd als een specifieke oorzaak van letselrisico.

De studie biedt een mooi voorbeeld van hoe een tool als NeuroTracker kan worden gebruikt als simulatie van cognitieve belasting in games, en ook als een methode om op een veilige manier objectieve meetgegevens te verschaffen die individuen kunnen identificeren die risico lopen op lichamelijk letsel. De adoptie van neurowetenschappen in de sportwetenschappen is nog relatief jong, dus ik denk dat dit soort onderzoek slechts het topje van de ijsberg is.

In feite is dit perspectief de drijvende kracht achter mijn promotieonderzoek, waarin ik onderzoek hoe de herhaalde effecten van langdurige micro-hersenschuddingen door het koppen van de bal bij voetbal feitelijk een directe oorzaak kunnen zijn van VKB-blessures.

Professor Faubert veronderstelde ook dat NeuroTracker-training zou kunnen worden gebruikt om de cognitieve zwakheden die verband houden met het letselrisico te verminderen of te overwinnen. Dit is een gebied van de sportgeneeskunde waar ik mijn eigen klinische revalidatiepraktijken aan heb gewijd.

3. De hersenen zijn een cruciale factor bij fysieke revalidatie

Het laatste onderzoek naar VKB-letsels toont een zeer gevoelige onderlinge relatie tussen de hersenen en het lichaam. Zoals we hebben besproken, kunnen de hersenen de oorzaak zijn van een VKB-letsel. Echter, eenmaal opgelopen, blijkt dat VKB-letsel specifieke stoornissen in de hersenfuncties veroorzaakt. Bovendien is nu bekend dat deze effecten stoornissen in de bewegingscoördinatie veroorzaken, waarvan is vastgesteld dat ze de effecten van blessures verlengen en revalidatie belemmeren.

Dit betekent dat als u een VKB-blessure behandelt met een traditionele aanpak, puur gericht op fysieke behandeling, de revalidatietijden extreem lang kunnen zijn. Het verklaart misschien waarom professionals in de sportgeneeskunde beweren dat NBA-atleten maar liefst 16 tot 18 maanden revalidatie nodig hebben om volledig herstel te bereiken.

Voor VKB en andere soorten verwondingen ben ik van mening dat het van cruciaal belang is dat revalidatiepraktijken rekening houden met wat ik de neuroplasticiteitsfase van de behandeling noem. Naast fysieke revalidatie moeten we cognitieve zwakheden en/of stoornissen identificeren en deze direct behandelen. Ik heb hierover meerdere presentaties gegeven om verschillende groepen sportgeneeskundigen te onderwijzen.

Ik oefen ook wat ik predik. Naast NeuroTracker gebruik ik een verscheidenheid aan neurotechnologieën om de cognitieve systemen van atleten actief op te bouwen, zodat ze niet alleen kunnen herstellen naar de topprestatiestatus, maar vanuit een oorzakelijk perspectief ook de risico's op hernieuwde blessures kunnen verminderen – een groot probleem in de moderne professionele sporten.

Rehabilitatie en prestatieconditionering gaan hand in hand

Het is geen toeval dat dezelfde neurotechnologieën die ik gebruik voor revalidatie, ik ook gebruik voor het verbeteren van topsportprestaties. Om een ​​voorbeeld te geven van hoe ze hand in hand gaan: ik gebruik NeuroTracker-prestatietrainingsprotocollen om de cognitieve vaardigheden op hoog niveau van elke atleet binnen het bereik van zijn piekzone te consolideren.

Op basis van het onderzoek en mijn eigen bevindingen ben ik ervan overtuigd dat dit hun situationeel bewustzijn, besluitvormingsvaardigheden en een aantal andere factoren verbetert die cruciaal zijn voor prestatiesucces in het veld. Ik ben momenteel bezig met het publiceren van een groot voetbalonderzoek in Griekenland, waar we spelers van de Europese Champions League één keer per week trainden op NeuroTracker gedurende een heel seizoen, en vervolgens hun competitieprestaties maten via gedetailleerde statistische analyses. De verre transferresultaten waren zeer positief en ik ben enthousiast over het delen van dit onderzoek.  

Het mooie van deze aanpak is dat ik ook betrouwbare metingen krijg van de persoonlijke topprestaties van atleten, evenals hun neuroplasticiteitsniveaus, gemeten aan de hand van de NeuroTracker-leersnelheid. Dit betekent dat als een atleet een blessure oploopt, ik zijn/haar herstel kan volgen en veel nauwkeuriger kan bepalen wanneer hij of zij klaar is om terug te keren naar bepaalde trainingsfasen. En het allerbelangrijkste: wanneer ze klaar zijn voor de eisen van de concurrentie.

Dit is van onschatbare waarde in de huidige cultuur van ultracompetitieve sporten, want als je een speler te lang buiten actie houdt, komen zowel zijn carrière als de prestaties van zijn team in gevaar. Maar aan de andere kant betekent het te vroeg weer op het veld zetten dat ze slecht presteren, of, nog erger, dat ze ernstig opnieuw geblesseerd raken, waardoor soms hun carrière wordt beëindigd .

Een van de grote voordelen van de NeuroTracker is dat deze perfect is voor neurofysische training en beoordeling met dubbele taken. Door de eisen van cognitieve drempelbelasting te integreren met complexe eisen aan motorische vaardigheden, kan ik de geïntegreerde prestatiesystemen van een atleet robuust testen en trainen. Dit zorgt voor een hogere ecologische training en beoordelingsvaliditeit, en het stelt me ​​ook in staat gecompromitteerde systemen te identificeren en deze te gebruiken voor revalidatiedoeleinden, of om specifieke zwakke punten in de algehele vaardigheden van een speler te overwinnen.

Dit vermogen om topprestaties te conditioneren en tegelijkertijd objectieve meetgegevens te verzamelen om revalidatieprotocollen rechtstreeks te begeleiden, is een perfecte samenwerking.

De toekomst van sportprestaties en revalidatie

Zoals ik in het begin al zei, beheersen de hersenen en het centrale zenuwstelsel alles in het lichaam. Vanuit een neurowetenschappelijk perspectief is dit een elementaire conclusie, maar als het gaat om sportwetenschappen en sportgeneeskunde is het een paradigma dat slechts langzaam wordt begrepen. Dat gezegd hebbende, de synthese van deze velden vindt snel plaats, waarbij het onderzoek exponentieel groeit.

Ik zie dat dergelijk onderzoek de komende vijf tot tien jaar grote veranderingen teweeg zal brengen in de manier waarop sportcoaches en artsen hun atleten conditioneren. De resultaten zullen transformerend zijn, vooral voor het begrijpen van de ware aard van sportblessures, samen met de optimale methoden om deze te behandelen. In deze video vertel ik hoe NeuroTracker een cruciale rol heeft gespeeld in mijn sportprestaties en revalidatiepraktijken, evenals in mijn promotieonderzoek.