Welkom bij de onderzoeks- en strategiediensten in het snelle tempo van vandaag.
Ik vroeg me af waarom ik me zo rusteloos voelde, een aanval op mijn aandacht had inmiddels effect.
Mijn boek, de aangekondigde klassieker 'Don Quixote', geschreven door Miguel Cervantes, lag op mij te wachten op mijn nachtkastje. Het werd geschreven in de 16e eeuw (de eerste roman ooit geschreven) en wordt door velen als de grootste beschouwd: een tijdloos meesterwerk van 900 pagina's. Daarnaast was er 'On Writing' van Stephen King, een boek met inzicht in het vak waarin ik probeerde beter te worden, dankzij een van de meest productieve namen.
Waarom was ik dan zo rusteloos? Ik koos ervoor om door de feeds van sociale media te scrollen toen ik plannen had gemaakt om die dag enkele van deze twee klassiekers te lezen. De rusteloosheid kwam doordat ik wist dat het mij niet diende, wetende dat ik er niet van genoot en dat ik mijn tijd beter kon besteden aan het graven in de diepten van het verleden, in plaats van dwangmatig door het eindeloze nu te snellen. Ik probeerde mijn impuls van onmiddellijke bevrediging te stillen.
Dat was precies de reden, en het is mijn grootste zorg voor mezelf en de mensen om me heen, dat ik ervoor koos om te bladeren, niet omdat het moeilijk was, maar omdat het gemakkelijk was, omdat het geen moeite kostte.
Een van de grootste oorzaken van deze bezorgdheid is de app TikTok. Hoewel ik nog nooit een gebruiker van de app ben geweest, heb ik hem voldoende bestudeerd om te weten welke gevolgen deze heeft voor mensen die de app wel gebruiken. Soms word ik bijvoorbeeld pas bij de vijfde herhaling gehoord in een gesprek, en bij andere gelegenheden heb ik mensen naar beneden zien kijken en hun telefoon oppakken zonder zelfs maar het gesprek te onderbreken met ook maar een 'excuseer mij'.
Dit ligt misschien niet aan TikTok, maar misschien ben ik gewoon een oninteressant en onaangenaam persoon - in dat geval ben je inmiddels gestopt;) Ik veronderstel echter dat overmatig toegeven aan onmiddellijke bevrediging op zijn minst een symptoom is.
Het interessante hier is dat de bovenstaande paragraaf gisteren om 12.00 uur is geschreven. Vandaag waren de zaken een beetje van mij afgevallen, maar ik zou om 18.00 uur met het schrijven van vandaag beginnen, het is nu 20.06 uur. Trouw aan de kwesties die ik in de openingsparagraaf had geïllustreerd.
Nietchze zei ooit dat als je lang genoeg in de afgrond staart, de afgrond je rechtstreeks aanstaart. In mijn geval is het zo dat als ik lang genoeg in de afgrond staar, ik tweet zie, na tweet, na tweet, terwijl ik daar rusteloos en geïrriteerd zit.
Ik wist dat ik mezelf in de steek liet terwijl ik moest schrijven, in plaats van ervoor te kiezen alleen maar een spaak aan het stuur te zijn, een wiel dat voor altijd ronddraait en een eindeloze hoeveelheid goedkope dopamine voortbrengt.
Onlangs was ik op YouTube aan het luisteren naar een podcast en daarop verwees de presentator naar een onderzoek waarin werd gesproken over hoe smartphoneverslaving leidt tot het krimpen van de grijze massa van de hersenen. Deze vorm van weefsel in de hersenen is cruciaal om ons te helpen informatie te verwerken en beslissingen te nemen, en houdt ook verband met de verslechtering van het geheugen, de aandachtsspanne en de impulsbeheersing (wat uiteraard een versterking van de verslaving veroorzaakt).
Deze samensmelting van verschrikkingen kreeg toepasselijk de overkoepelende term 'digitale dementie'. Ik was onmiddellijk geschokt en vervuld van terechte verontwaardiging, terwijl ik bij mezelf dacht dat mensen zich zo niet bewust zijn van deze dingen. Ik was geïrriteerd dat het de mensen niets leek te kunnen schelen, 'mensen moeten hiervan weten en welke schade het hen toebrengt, misschien dan' Ik zal het leren”, dacht ik bij mezelf.
Ik stond net op het punt de schermopnamefunctie op mijn telefoon te gebruiken om de clip op mijn Instagram-verhaal te delen, maar toen stopte ik, verwerkte de ironie van wat hier aan de hand was, vernederde mezelf over het feit dat ik net zo goed bij de genade van deze instrumenten van chaos, net als ieder ander, grinnikte, legde mijn telefoon neer en deed gewoon een paar minuten niets.
De onmiddellijke en passieve vervulling van verlangens, deze inkrimping van de poging om de kloof te belonen die scrollen onbewust zo verslavend maakt, het fenomeen wordt letterlijk 'zombie-scrollen' genoemd. Iets wat ik die dag wist te vermijden.
Gelukkig zijn er manieren om deze aanval op onze aandacht, ons geheugen en ons vermogen om bevrediging uit te stellen te bestrijden, zowel door studies als door persoonlijke ervaringen. Ik hoop dat ze nuttig voor je zullen zijn en als geheugensteuntje voor mij zullen dienen.
Onlangs maakte ik een lange wandeling vanuit mijn huis door mijn plaatselijke park. Het is niet mijn bedoeling om het stereotiepe ding te doen van 'de zon scheen en de vogels tjilpten', maar dit is letterlijk wat er gebeurde.
Nu had ik meestal mijn oortelefoon aangesloten en versterkte ik de intensiteit van mijn rijden (ik ben een rolstoelgebruiker) totdat mijn ontspannen wandeling mijn equivalent van hardlopen werd. Ik zou dan de cyclus stoppen en opnieuw starten.
Vandaag had ik echter besloten mijn koptelefoon thuis te laten. In het verleden had ik dit gedaan om mezelf tot nadenken te dwingen, omdat het enige wat mijn brein zou bedenken de songteksten zouden zijn (een schokkende illustratie van hoe ingeplugd we als samenleving zijn geworden). Maar op deze dag was er nog iets anders gebeurd.
Misschien begon ik, door nu de identiteit van een schrijver aan te nemen, blogideeën, artikelideeën, essayideeën, koppen en mogelijke toekomstige zinnen te bedenken, allemaal als gevolg van het besteden van aandacht aan de gedachten in mijn hoofd. Het gebrek aan koptelefoons en afleiding had ook het fascinerende effect dat ik langer buiten wilde blijven, en belichaamde de uitdrukking 'mezelf horen denken'.
Er is aangetoond dat dit soort focus effecten heeft op de aandacht, het geheugen en de cognitieve flexibiliteit (in wezen openheid van geest), en ik merk dat het mijn aandacht enorm vergroot.
Voordat ik ging wandelen, had ik nog nooit van begin tot eind naar een podcast geluisterd, het vergde simpelweg te veel concentratie en inspanning. Nu ik deze gewoonte toepas, maak ik regelmatig podcasts af (en absorbeer ik ze).
Er is ook ontdekt dat wandelen uw creatieve probleemoplossing kan verbeteren. Ik heb gemerkt dat wanneer ik in mijn hoofd met een kwestie bezig ben, ik in reactie op de kwestie in een veel productiever tempo met voorstellen, weerleggingen en concepten kom als ik daarbuiten ben. Het is alsof het lezen over een probleem en kort daarna gaan wandelen de gedachte de ruimte geeft om zich echt in mijn onderbewustzijn te nestelen.
De vaste Stanford-professor Neurobiologie Dr. Andrew Huberman verklaarde op zijn openbare onderwijspodcast Huberman Lab dat een eenvoudige ‘meditatie-achtige’ praktijk van 17 tot 20 minuten zitten en niets anders doen dan het observeren van je geest ‘leeftijdsgerelateerde cognitieve achteruitgang’ kan tegengaan. In mijn eigen persoonlijke ervaring heeft dit een zeer verjongend en kalmerend effect.
Ik herinner me dat ik ongeveer vier jaar geleden consequent begon te mediteren, toen ik, zoals ik heb gehoord, 'een zelfhulpjunkie' werd genoemd, iemand die zo geobsedeerd was door zelfverbetering dat het een nadeel werd.
Nu zijn meditatie en de term 'mindfulness' gehuld in onoprechtheid, omdat ze een centraal onderdeel zijn geworden van het bedrijfsjargon. Meditatie is de vaandeldrager geworden van 'narcistische spiritualiteit', het gebruik van technieken die bedoeld zijn om het persoonlijk welzijn te vergroten, als een hulpmiddel om je verlangens te vervullen en 'de productiviteit te verhogen'. Ongeacht mijn redenen om dit gedrag te vertonen, kan ik zeggen dat ik daardoor rustiger werd, mijn gepieker onderdrukte en mijn gedachten in twijfel trok, en dat mijn gevoel van keuzevrijheid werd vergroot. Als ik er nu en dan mee bezig ben, is het uiterst ontspannend en vind ik het jammer dat ik het niet meer doe.
Als de centrale kwestie in de kern van dit artikel is dat onze aandacht en cognitieve vaardigheden afnemen als we afhankelijk zijn van onmiddellijke bevrediging, het verkleinen van de kloof tussen inspanning en stimulus, dan spreekt het voor zich dat de informatie die we zouden moeten consumeren één is dat vergroot die kloof.
We moeten van ongewenste informatie overgaan naar informatie die enige tijd nodig heeft om te lezen, te verwerken en volledig te begrijpen, zonder u onmiddellijk te geven wat u wilt. De wetenschap dat een artikel een lange vorm heeft, zorgt ervoor dat ik gefocust ben voordat ik ermee aan de slag ga, omdat ik me ervan bewust ben dat ik me moet concentreren om bij het stuk betrokken te raken.
Er gebeurt ook iets merkwaardigs als ik een boek lees: de eerste paar pagina's heb ik moeite om me te concentreren, daarna is het alsof mijn hersenen me een signaal geven dat het tijd is om me te concentreren en ik moeite doe om er goed in op te gaan. Met schrijven gebeurt iets soortgelijks.
Het sleutelwoord bij dit alles is 'inspanning': hoe meer inspanning er nodig is voor iets, des te cognitief veeleisender het doorgaans is, des te cognitief veeleisender het is, des te meer er focus voor nodig is. Waardoor het meer de moeite waard wordt en een bron van goede dopamine is.
Ik veronderstel dat een mooie manier om dit in de gedachten van de lezer (en in die van mij) te illustreren, is door het volgende te vragen door te proberen bewust na te denken wanneer je een activiteit in het dagelijks leven doet.
Is dit de beste besteding van mijn tijd?
Is de beloning voor deze activiteit gemakkelijk te verkrijgen?
Wat is een gunstiger manier om de behoefte te bevredigen waarin dit gedrag voorziet?
Laten we zeggen dat je als zombie aan het scrollen bent en lusteloos bent, je wilt waarschijnlijk ontspannen. Zoek in plaats daarvan een betere manier om te ontspannen, zoals een wandeling maken in het park, naar het plaatselijke zwembad gaan, een vriend ontmoeten voor een gesprek, of zelfs gewoon naar een koffietentje gaan.
Als je niet kunt stoppen met het lezen van tweets of het bekijken van video's, ben je waarschijnlijk op zoek naar een manier om gestimuleerd en vermaakt te worden. Als dat zo is, koop dan een boek en verdien het entertainment. Als je ruzie wilt maken en gehoord wilt worden, probeer dan een dagboek bij te houden. Het is een betere manier om te zeggen wat je denkt dan jezelf in realtime onder woorden te brengen terwijl je emotioneel bent.
Dit zijn mijn methoden die je volgens mij in staat zullen stellen jezelf te beschermen en de juiste barrières op te werpen als reactie op de aanval op de aandacht. Neem uw tijd één inspanning tegelijk terug.
Bedankt voor het lezen. Als je meer van mijn werk wilt volgen of lezen, dan zijn hier enkele links.
Artikelen
Brave New World versus 1984: in welke dystopie bevinden we ons?
Afval of goud? Hoe deze tv-programma's ons kunnen helpen
Welkom bij de onderzoeks- en strategiediensten in het snelle tempo van vandaag.
Door de neurale circuits te versterken die door verslaving worden beïnvloed, helpt hun herstel bij het bestrijden van de verslaving zelf.
Ontdek hoe biofeedback kwaliteitsslaapgewoonten kan sturen.
Ontdek hoe de unie van neurowetenschappen en DevOps de macht heeft om een revolutie teweeg te brengen in de manier waarop bedrijven werken.
NeuroTrackerX is een cognitief trainingsprogramma dat is ontworpen om mentale prestaties te beoordelen en te verbeteren.
