Kunnen sportblessures worden voorspeld?

In deze blog bekijken we hoe de toekomst van de sport kan helpen atleten blessurevrij te houden door erachter te komen wat er in hun hersenen omgaat.

De kosten voor sportteams

In de hedendaagse ultracompetitieve cultuur worden professionele atleten meer dan ooit gedwongen om het hele jaar door te trainen en te presteren. Dit veroorzaakt een aanhoudende tsunami aan verwondingen. Om de Engelse Premier League als voorbeeld te nemen: de ploeg van Manchester United heeft de afgelopen drie seizoenen maar liefst 187 blessures opgelopen, wat hen minstens 74 miljoen dollar aan lonen heeft gekost. Alleen al in het seizoen 2017 hadden slechts zes van de beste EPL-clubs 15.268 dagen aan spelersblessures.

Veel hiervan omvatten terugkerende blessures of klopeffecten van blessures na revalidatie. Zelfs bij grote teams van topartsen, fysio’s en bewegingswetenschappers komen blessures veelvuldig en vaak onvoorspelbaar voor.

De neurofysische dimensie

Traditioneel hebben sportteams alleen gekeken naar de fysiologische dimensie van blessures: welke schade is aangericht aan het lichaam en de staat van herstel ervan. Uit een experimenteel onderzoek naar het letselrisico blijkt echter dat cognitieve factoren een verborgen en cruciaal aspect van het letselrisico kunnen zijn.

Professor Faubert, van het Faubert Lab aan de Universiteit van Montreal , was al jaren geïnteresseerd in de symbiose tussen cognitieve en motorische prestaties van topsporters. Zijn onderzoek had ontdekt dat het NeuroTracker Learning System gebruikt kon worden om een ​​geïntegreerde neurofysische benadering van training toe te passen. Met deze methodologie zouden atleten hun algehele prestaties sneller kunnen verbeteren met training met twee taken (cognitieve + motorische vaardigheden), vergeleken met training met één taak.

Verrassend genoeg was dit alleen effectief als atleten eerst hun cognitieve training consolideerden. Een ander onderzoek toonde aan dat als dubbele taken te vroeg zouden worden ingevoerd, de leerpercentages zouden afnemen. Dit leidde tot het concept dat motorische vaardigheden gevoelig kunnen worden beïnvloed door cognitieve belasting.

Het testen van de pluspunten

Dit effect werd gezien in ongepubliceerd onderzoek met NHL-spelers. De atleten voerden tegelijkertijd met NeuroTracker puck-handling uit. De verschillen tussen het hanteren van de puck alleen en de combinatie met NeuroTracker waren groot. Bewegingsvolgpatronen van de stick lieten zien dat de vaardigheid om de puck te hanteren aanzienlijk daalde.

Interessant genoeg merkten de spelers, die geen voorafgaande training met NeuroTracker hadden gehad, niet dat hun fysieke vaardigheden afnamen.

Het testen van de letselhypothese

Bij snelle competitieve sporten is cognitieve overbelasting gebruikelijk. Professor Faubert veronderstelde dat deze cognitieve belasting de motorische vaardigheden onder druk zou kunnen aantasten, wat een cruciale factor zou zijn voor het risico op blessures. Om de theorie te testen beoordeelde hij voetbal-, volleybal- en voetballers op een motorische oefening waarbij twee sprongen met één been betrokken waren. Deze acties werden gekozen om druk uit te oefenen op de voorste kruisband ( VKB ). Jaarlijks worden ongeveer 200.000 atleten in de Verenigde Staten getroffen door een VKB-scheur of verstuiking. Het is zowel een veel voorkomende als een problematische blessure, omdat deze meestal aan zichzelf wordt toegebracht en plaatsvindt zonder contact met anderen.

Om hun bewegingen vast te leggen, werkte hij samen met een deskundige op het gebied van de biomechanica. Met behulp van krachtplaten en motion capture van 36 lichaamspunten onderzochten ze nauwkeurig de bewegingsnuances van elke sprong.

Wat is er gevonden

Bij alle atleten veranderde de heup- en kniekinematica aanzienlijk tijdens het trainen met NeuroTracker, vergeleken met alleen springen. Concreet was het grootste effect een verandering in de abductiehoek van de knie. Bij 60% van de deelnemers veroorzaakte dit spanning op de VKB die direct verband hield met een verhoogd risico op blessures.

Dus als je alleen de sprongen alleen uitvoert, zijn er geen bewegingsproblemen. Bij het springen met cognitieve belasting werd echter de vatbaarheid voor blessures onthuld. De bevindingen suggereren dat sommige mensen gevoeliger zijn voor dit soort verwondingen dan anderen en dat het gebruik van NeuroTracker een geldige methode kan zijn om deze te identificeren.

Voorbij ACL-risico

Hoewel de focus van dit specifieke onderzoek specifiek lag op het risico op VKB-letsel, kan het concept van neurofysische belasting geldig zijn voor de meeste soorten verwondingen. Omdat NeuroTracker een cognitieve beoordeling is die flexibel kan worden gecombineerd met een hele reeks oefeningen voor motorische vaardigheden, zou het een praktische oplossing kunnen zijn voor het testen van de werkelijke revalidatiestatus van specifieke blessures, maar ook voor het beoordelen van de prestatiebereidheid.

Bovendien vergroot NeuroTracker-training snel de cognitieve bandbreedte , wat een mogelijkheid biedt om preventief de risico's op blessures te verminderen. Dit is de reden waarom professor Faubert van plan is om te zien of dit inderdaad het geval is.

“We zijn van plan een vervolgstudie uit te voeren om te onderzoeken of NeuroTracker-training dit soort risicofactoren voor blessures kan omkeren. We hopen dit te bereiken met behulp van soortgelijke bewegingsregistratie-evaluaties, die voor en na de training zullen worden uitgevoerd. Als onze hypothese klopt, kunnen atleten mogelijk cognitieve training gebruiken om hun risico op blessures te beperken.”

Een effectieve cognitieve interventie voor blessurepreventie zou het gezicht van de moderne sport zoals wij die kennen kunnen veranderen, en atleten kunnen helpen de psychologische stress te vermijden die gepaard gaat met het niet meedoen aan het spel.

U kunt meer lezen in onze gerelateerde blogs.

Hoe de hersenen en het lichaam verbonden zijn bij sportprestaties

‍